Begle pochodzą ze Śląska. W przeszłości pieczone były głównie w okresie Wielkiego Postu. W miastach, a szczególnie na wsi, otrzymywały je dzieci chodzące od domu do domu z gałązkami przystrojonymi kwiatami i wstęgami z kolorowej bibuły, śpiewając Sommersingen. Odbywało się to zawsze w drugą niedzielę Wielkiego Postu (Letare Sonntag).
Był to stary zwyczaj ludowy, bardzo rozpowszechniony na Ziemi Kłodzkiej, bogatej w piosenki śpiewane gwarą: Sumer, Sumer, Veegla, nu gabt mer ock poar Beegla / Und huste keene Beegla nich, do schmeß a Greschla ieber mich. Tłumaczenie, które nie zachowuje rymu, brzmi następująco: Lato, lato ptaki, daj mi parę begli / A jak nie masz begli to rzuć groszem. Pisze o tym zwyczaju także Alois Bartsch (ur. 1902 r. w Ścinawce Średniej na Ziemi Kłodzkiej) w książce Die goldene Schnur geht um das Haus (Złota nić snuje się wokół domu): Tak, wiedzą o tym chłopcy i dziewczęta, ozdabiają swoje stroiki kolorowymi wstążkami i pierwszą zielenią, i niosą przesłanie życia od domu do domu ze swymi piosenkami, które wciąż brzmią w naszych uszach i nas radują. Przez cały dzień jest bardzo wesoło, matka ma pełne ręce roboty, by wszystkich tych heroldów nowego życia i lata obdzielić smakowitymi krążkami, beglami, plackami, itp., a niektórym nawet pieniążek lub jajko wcisnąć w rękę ciesząc się z wyrażanych przez młodzież dobrych życzeń.
Dolnośląskie postne ciastka begle pieczone są od kilku pokoleń. Przepis na ich wykonanie pochodzi z Ziemi Kłodzkiej. Obecnie begle pieczone są nie tylko w okresie Wielkiego Postu, ale także z innych specjalnych okazji.
.
Opracował: JNG
Źródło: LINK
