Starożytnego Egiptu nie trzeba nikomu przedstawiać. Ta wysoko rozwinięta i potężna cywilizacja świata starożytnego stworzyła wspaniałe monumenty, które do dziś robią wrażenie na całej ludzkości a kultura, którą rozwinęła budzi szacunek i zainteresowanie współczesnych. Wiedzę na temat dokonań architektonicznych, kulturowych i militarnych Egiptu znamy z lekcji historii i niezliczonej ilości książek oraz filmów dokumentalnych, ale co jedli starożytni Egipcjanie? Wbrew pozorom ich kuchnia ma wiele wspólnych elementów z naszą współczesną!
Nie wolno zapomnieć również o Nilu, rzecze, które regularne wylewy zapewniały urodzajną glebę i umożliwiały gwałtowny rozwój rolnictwa. To właśnie w Egipcie powstał bardzo skomplikowany system nawadniania pól, który stał się również przyczynkiem do powstania silnie scentralizowanego ośrodka władzy.
Zacznijmy od początku. Egipt to w miejscowym dialekcie Kemet, znaczy „Czarna Ziemia”. Starożytne państwo było położone w północno-wschodniej Afryce. Przetrwanie i rozwój zapewniał mu Nil, druga największa rzeka na świecie. W szczytowym okresie swego panowania Egipt daleko wykraczał poza dolinę i deltę Nilu, sięgając aż po Nubię, Punt i Syropalestynę oraz tereny współczesnej Libii.
Choć losy Egiptu interesowały już starożytnych historyków, eksplozja zainteresowania tą krainą miała miejsce w XIX wieku. To właśnie wtedy z Europy do Egiptu wyruszały wyprawy i ekspedycje badawcze, a dzięki Jeanowi-Francois Champollionowi oraz Ippolito Roselliniemu udało się rozszyfrować egipskie hieroglify. Tajemnice starożytnej cywilizacji stanęły przed nami otworem.
Początki Egiptu sięgają roku ok. 3500 p.n.e, czyli okresu predynastycznego. To wtedy doszło do zjednoczenia Dolnego i Górnego Egiptu. W historii tego państwa wyróżniamy jeszcze okres Starego, Średniego i Nowego Państwa, które przerywają okresy zamętu i dezintegracji zwane trzema okresami przejściowymi. I tysiąclecie p.n.e. to czas panowania asyryjskiego i perskiego, który zakończył podbój Egiptu przez Aleksandra Wielkiego – ten czas określa się mianem dominacji hellenistycznej. Egipt ostatecznie upadł pod naporem inwazji arabskiej w VII w n.e., a wcześniej przez wiele wieków był rzymską prowincją.
Jakie czynniki stały za olbrzymim sukcesem Egiptu? Jednym z nich jest doskonałe położenie umożliwiające zarówno handel z innymi centrami cywilizacyjnymi ówczesnego świata, takimi jak choćby Mezopotamia czy Anatolia, a z czasem również Grecja. W dodatku otaczające Egipt Pustynia Arabska, Morze Czerwone, Morze Śródziemne i Sahara czyniły czyniły państwo trudnym do podbicia i wspierały trwałość i jednorodność egipskiej kultury.
Nie wolno zapomnieć również o Nilu, rzece, której regularne wylewy zapewniały urodzajną glebę i umożliwiały gwałtowny rozwój rolnictwa. To właśnie w Egipcie powstał bardzo skomplikowany system nawadniania pól, który stał się również przyczynkiem do powstania silnie scentralizowanego ośrodka władzy. Egipscy królowie potrzebowali wytłumaczenia swojej racji do panowania nad państwem i stąd równie imponujący rozwój religii z ustanowieniem pozycji króla jako boga. Rodzące się stosunki handlowe oraz rozwijająca się kasta kapłanów doprowadziły także do powstania pisma, którego pierwotnym zadaniem było opisywanie transakcji.
Blisko Egiptu znajdowały się również kopalnie miedzi, złota i kamieni szlachetnych, które wspierały odpowiednio przewagę militarną faraonów nad okolicznymi ludami oraz zapewniały bogactwo wynikające z handlu i rozwoju rzemiosła. Najważniejsza w tym wypadku wydaje się jednak bliskość zasobów kamienia, które umożliwiły budowę m.in. piramid i Sfinksa.
Religię starożytnego Egiptu cechuje przede wszystkim wiara w życie po śmierci oraz kult władców. Egipski Ozyrys jest prototypem chrześcijańskiego Jezusa – również oddaje swoje życie za ludzi, jest bóstwem słonecznym, schodzi do podziemi poprzez śmierć a następnie zmartwychwstaje po trzech dniach. Wpływ kultury starożytnego Egiptu jest zatem obecny do dziś.
.
Religię starożytnego Egiptu cechuje przede wszystkim wiara w życie po śmierci oraz kult władców.
.
